Το ιπτάμενο δελφίνι και μαύρη μου χημεία μέσα...

Ξένε η φρεναπάτη ισορροπεί στα ακρογείσια των σκεπών της μικρής μας πόλης και μετά χάνεται στα έρημα σοκάκια της συνοδεύοντας τα βήματά μου που αδυνατούν να παραμείνουν σιωπηλά και ο ήχος τους χάνεται στις υδρορροές που οδηγούν στα έγκατα των υπονόμων μαζί με τα απόνερα της χθεσινής βροχής, την ώρα που το τρωκτικό καταβρόχθιζε τα οργανικά απόβλητα της νοικοκυράς στους κίτρινους σάκους, τα περιστέρια ανησυχούν για λίγο σηκώνουν το κεφάλι και ξαναπέφτουν στο λήθαργο του σούρουπου, το μόνο που κάνανε την διάρκεια της ημέρας ήταν να χέζουν το καλντερίμι, τις εισόδους των σπιτιών τα μπρούτζινα, τα πέτρινα, τα ξύλινα, που περίτεχνα οι άνθρωποι έφτιαξαν στην προσπάθεια τους να συνδυάσουν με τον μεσαιωνικό χαρακτήρα της στο κομάτι αυτο της παλιάς πόλης με την νεόπλουτη αισθητική τους, τα γαμημένα βρίσκονται παντού όποιο δοκάρι όποιο περβάζι όποιο λούκι και να κοιτάξεις θα δεις και μερικά από δαύτα να κουρνιάζουν και να χέζουν προκαλώντας την δική τους αισθητική παρέμβαση.
Περπατάω  σκεπτόμενος πως τούτα τα βήματα με οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο ζεστό μου κρεβάτι ενώ κάποιου άλλου κάτω από το γεφύρι στις σίτες των αεραγωγών και στα παγκάκια του σταθμού των τραίνων όσο τους το επιτρέψουν οι αστυνομικοί  πως αυτά τα πράγματα είναι αδύνατο να συμβαίνουν στην μικρή μας πόλη δεν υπάρχει περιθώριο δεν υπάρχει παρασκήνιο φρεναπάτη, ξένε μου, φρεναπάτη, όχι δεν συμβαίνουν...

Τον είχα συναντήσει ένα πρωινό καθώς σουλατσάριζα στον κεντρικό του μετρό σταθμό Main Station της μικρής μας πόλις,τσακωνόταν με κάτι κάτι παρακμιακούς τύπους για ανύπαρκτο λόγο έτσι το κάνουν συχνά για να σπάσουν την μονοτονία τους περιθωριακοί έριξε και κάτι χριστοπαναγιες παρακμιακές και απομακρύνθηκε συγχυσμένος,  μου έκανε εντύπωση ατημέλητος με μια κιθάρα χιαστί στον ώμο του πιασμένη με ένα φθαρμένο σχοινί, τα ρούχα του παλιά και μεγαλύτερα από το μέγεθος του το όλο σύνολο χαρακτήριζε ένα άστεγο με καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Στην επιστροφή μου συναντηθήκαμε ξανά τα τραίνα πηγαινοερχόντουσαν αυτός καθισμένος σ ένα παγκάκι σκάλιζε την κιθάρα του με μια πένσα, δυο σπασμένες χορδές ανέμιζαν άτακτα με την κάθε του κίνηση, τον χαιρέτισα είπαμε διάφορα κάποια στιγμή το τραίνο μου εμφανίστηκε πριν προλάβω να τον χαιρετίσω σηκώθηκε και πήρε θέση μαζί μ εμένα για την επιβίβαση δεν ξέρω αν είχε σκοπό να ταξιδέψει η το έκανε έτσι απλά για την πλάκα του, καθίσαμε το εισιτήριο μου κάλυπτε την διαδρομή μέχρι τις 4 επόμενες στάσεις και όχι το πήγαινε έλα για τις επόμενες τέσσερις ώρες στους 2 τερματικούς εκατέρωθεν σταθμούς σαν εντιμότατοι λαθρεπιβάτες...